Het is herfst 2018. Ik werk sinds 2012 thuis als gastouder, heb een meisje van 2 jaar en een baby van een halfjaar. Mijn dagen starten om 6.00/6.30 met de eerste gastkinderen en ik heb om 17.45 de laatste kinderen de deur uit. Ranja maken, fruithapjes maken, brood smeren, op tijd bij de peuterschool zijn, op tijd bij school zijn, ondertussen een paar kleintjes in bed, maar ook voordat we naar school gaan weer uit bed halen, kinderen uit het naastgelegen dorp ophalen en dan door naar de school in het dorp. Na zo’n werkdag nog een gezonde maaltijd voor mijn eigen kinderen maken, zorgen dat ze schoon en op tijd in bed liggen en dan hopen en duimen dat de jongste doorslaapt. Helaas…
dit doet hij pas na 1,5 jaar. Het lontje brandt op…naast het werken, een huilende baby, een man met een drukke baan en op mijn top 17 opvangkinderen verdeeld over de week, kon ik er eigenlijk niets meer bij hebben. Of mijn omgeving dit ooit heeft gemerkt? Zeker niet. Ik gaf geen kik. Ik zette door.
Tot de herfst/winter van 2018. Ik kon alleen nog maar huilen, ik was geen leuke partner meer, ik kon ’s avonds niet meer op mijn benen staan en ik was zó moe. Hier moest verandering in komen. Maar na een doorverwijzing van de huisarts was er pas in februari 2019 plek voor mij. Toen ik eenmaal ‘los’ kon bij de psycholoog, gaf zij mij als advies om misschien maar te stoppen met mijn opvang. Ik heb haar eens goed aangekeken en was bijna in staat om haar de middelvinger te geven. Ik? Stoppen met mijn opvang? En waar moeten al die kinderen dan heen. Ben je gek?! Ik bleef doorwerken, zélfs op de dagen dat ik naar de psycholoog moest. Ik kon toch niet vrij nemen? Dit kost me allemaal geld! De psychomotorische therapie die ik kreeg heeft me flink wakker geschud en dat eigenlijk meteen de eerste of tweede sessie al. Ik moest hoepels laten draaien en ze mochten niet vallen. Makkie, toch? Maar twee en drie hoepels lukten nog, maar toen kwam vier en vijf erbij en vloog het me aan. Druk op mijn borst en de misselijkheid die ik al een poos ervaarde kwamen ook nu terug. “En dit is wat jij dagelijks ook doet”, zei de psycholoog. “De hoepels staan voor alle ballen die jij hoog houdt.”
Ik dacht dat ik alles na afronding van de therapie onder controle had maar in de zomer van 2019 kon ik écht niet meer. Ik moest afbouwen met het aantal kinderen en dat deed ik dus ook. Eerst de kinderen uit het naastgelegen dorp. Man wat voelde ik me weer goed, maar helaas duurde dit maar even. De klap kwam in de herfst van 2019 gewoon keihard nog een keer. Nog steeds kon ik heel slecht mijn grenzen aangeven, denk bijvoorbeeld aan een vrije dag ‘nemen’. Als ouders dit niet konden regelen, nou dan moest ik maar gewoon blijven werken toch?! Maar ik kón echt niet meer, dit moest stoppen. En zo geschiedde. Na jarenlang over mijn grenzen te zijn gegaan, na jarenlang geen nee te kunnen zeggen, na jarenlang ranja schenken en billen vegen dacht ik; is dit het nu? Ga ik dit serieus de rest van mijn leven doen? Het antwoord was nee. Een hele duidelijk nee. Het was klaar. December 2019 de knoop doorgehakt en per februari kon ik stoppen als gastouder. En vanuit die rust ging het borrelen, want ik was recent flink afgevallen met de methode van My-LifeSlim. Hoe gaaf is het als je mensen gaat helpen naar een gezond gewicht? Dit wil ik doen! Van 40-50 uren per week ging ik naar misschien eerst eens 5 uurtjes per week. Man, wat heerlijk om van huis te zijn, maar ook kreeg ik hier nog een klap want ja; het lichaam moest nog ontstressen. Toen ik een jaar aan de slag was als voedingscoach begon het te kriebelen. Wat als ik er nog wat bij kan doen? Ik had zelf toch nog vaak eetbuien, die vanuit emotie op kwamen borrelen en dit zag ik ook terug bij mijn klanten. De opleiding tot mindset coach kwam op mijn pad en behaalde ik in 2022. Wat heb ik hier een persoonlijke groei doorgemaakt. Bewustwording, spiegels en overtuigingen die ik mocht aanpakken. Ik ben nog steeds Berber, maar ik sta nu weer veel bewuster in het leven. De automatische piloot is meer uit. Na deze opleiding behaalde ik in 2023 de opleiding leefstijlcoach en as we speak ben ik bezig met de opleiding tot stress- en burnoutcoach. Al mijn ‘shit’ vanuit het verleden leid me nu tot dit punt. Coach zijn voor mensen die er nu zo in staan zoals ik er in 2018/2019 in stond. Een totaalpakket kunnen aanbieden zodat zij niet hoeven te stoppen met werken maar al preventief om kunnen gaan met hun klachten met betrekking tot stress. Leren hoe je vanuit zelfliefde goed voor jezelf kan leren zorgen, hoe je kan leren om nee te zeggen, meer zelfvertrouwen te krijgen, voor jezelf op durven komen enzovoorts….
Kortom; Gezondheid is het mooiste wat jij jezelf kunt geven!
Reactie plaatsen
Reacties
Wauw Berber, wat is dit herkenbaar, ik zeg wel eens tegen een nicht, jou ook bekend, net of zit het in de genen. Ook ik maak nu andere keuzes, vooral die welke men niet van mij verwacht. Alleen ik ben nog zoekende, maar kom er wel. Heel veel succes met je opleiding.
Veel van wat in onze 'genen' zit is ons vroeger bijgebracht. Het is aan ons om uit sommige patronen te stappen, om bepaalde overtuigingen en gedachten los te laten en ons eigen pad te vinden.